Het grote loslaten brengt tijd, plaats en vergankelijkheid bij elkaar.
We zijn op Sulawesi en willen net aan onze rondreis beginnen waarbij we dit prachtige eiland verder kunnen exploreren en verrukt zullen worden door verwondering over eenvoud, souplesse en vriendelijkheid van de mensen.
Ontmoetingen, daar houden we van en zeker als het om ontmoetingen gaat waarbij onze zintuigen gestreeld worden door voor ons nieuwe ervaringen.
Dan blijkt mijn moeder een fase ingezet te hebben, waar we allemaal naar toe zullen gaan. We laten onze reis los, pakken de koffers in, om een paar uur later op weg te zijn, terug naar Nederland……in de hoop dat we “op tijd” zullen zijn en mijn moeder nog levend aan zullen treffen om afscheid van haar te kunnen nemen.
We komen op tijd, we lachen en huilen, we houden elkaar vast en voelen onze zintuigen gestreeld door mijn moeders reis naar het einde van haar leven. Ze is 90 geworden een paar maanden geleden.
Ze vindt het mooi geweest, ze wil wel maar haar lichaam kan niet meer…
Dan blijkt dat ze al een tijd bezig is geweest met loslaten. Dat wisten we natuurlijk wel….en wilden er nog niet aan. Ze sluit tevreden haar ogen, nadat ze ons haar laatste instructies heeft gegeven:
Heb het goed samen en zorg voor jezelf.
………….en dan laat ze los, om nooit meer fysiek vastgepakt te kunnen worden………